-
Ik voel me er alleen voor staan. Wij zijn 10 jaar getrouwd. Mijn man heeft een drukke baan en we hebben samen besloten dat hij carrière zou maken. We hebben twee kinderen (4 en 7 jaar) en ik werk 2 dagen per week. Ik zorg voor de kinderen en het huishouden. In het begin was hij nog wel betrokken bij het gezin, maar nu heeft mijn man steeds minder belangstelling voor mij en de kinderen. Hij gaat ‘s ochtends vroeg de deur uit en komt pas laat thuis. Hij eet en is dan vaak moe, moet nog werken of hij gaat sporten. Dus ook de avonden voelen voor mij eenzaam. Op zaterdag doet hij vrijwilligerswerk en de zondag is voor hem een rustdag. Ook bemoeit hij zich niet met de praktische dingen. Ik moet altijd alleen de boodschappen doen, hij gaat niet mee winkelen en ook de klussen in huis moet ik zelf zien op te lossen. Ik moet werkelijk alles regelen. Ik voel me er alleen voor staan. Gesprekken hebben we steeds minder en we doen ook geen leuke dingen meer samen. We hebben steeds vaker irritaties en ruzies. Hoe kunnen we het samen weer gezellig hebben? Graag wil ik een afspraak maken voor relatietherapie. Ik hoop dat we snel terecht kunnen.
-
Ik vind het moeilijk om aan u uit te leggen want ik ben niet zo’n prater. Wij zijn nu 11 jaar samen en hebben twee kinderen, maar het voelt zo koud en stil. Mijn partner heeft een drukke baan en is ook niet zo’n prater. Hij praat niet graag over zijn gevoelens. Hij komt uit een gezin waar niet veel gecommuniceerd werd. In mijn familie wordt er ook niet veel gepraat over gevoelens, maar het voelde altijd wel warm aan. We zijn het dus beide niet gewend. In de begin jaren konden we nog wel af en toe wat gevoelens delen. En hoefde dat praten voor mij ook niet zo nodig. Echter nu we kinderen hebben vind ik het belangrijk dat we wel vaker met elkaar praten. Er hangt in huis vaak een enorme stilte. Soms voelt het alsof ik geen jas aan heb, zo koud doet het aan. We liggen samen in bed en raken elkaar niet aan. Die spanning is het moeilijkste. Ik ben vaak blij als hij de deur uit gaat, want dan zakt de spanning wat weg. Hij zal dat natuurlijk ook wel zo ervaren. Wij willen graag bij u in relatietherapie komen om te leren communiceren over onze gevoelens. We willen graag een afspraak met u maken.
-
Mijn partner en ik zijn nu 8 jaar samen. Mijn man heeft twee kinderen uit een vorig huwelijk. En wij hebben ondertussen zelf ook een zoontje van 4 jaar. De kinderen komen om de week een weekend naar ons toe. Die weekenden vallen mij steeds zwaarder. Zijn kinderen zijn 12 en 14 jaar. Zodra ze binnen komen voel ik de spanning en ergernis in mij opkomen. Ze rennen direct naar hun vader en begroeten mij nauwelijks. Mijn man is erg gek op zijn kinderen en lijdt naar mijn idee aan een zwaar schuldgevoel. Hierdoor vindt hij alles maar goed. In die weekenden cijferen ik en mijn zoontje ons weg. Mijn man heeft alleen maar oog voor zijn kinderen. En zodra zij weg zijn, heeft hij weer de aandacht voor mij en ons zoontje. Ik heb gemerkt dat ik steeds korter af wordt. Zijn zoon van 14 jaar zei een keer: wat een boze stiefmoeder ben jij. Dit raakte me enorm, ben ik een boze stiefmoeder of een leuke stiefmoeder? En tegelijk dacht ik: het is ook waar! Ik ben geen leuke stiefmoeder. Ik vind het ook niet leuk hoe het nu bij ons gaat. Praten met mijn partner lukt niet. Hij vindt dat ik het overdrijf. Ik ben teneinde raad. Het gaat echt tussen ons in staan. En ik wil gewoon een leuke stiefmoeder zijn en het gezellig hebben. Kunt u mij advies geven? Graag wil ik eens met u praten.